#70 Τα βιβλία του 2021

Βιβλιοεπιλογές 2021

 Του «Ιδεογράφου» 

#69 Τζιόρτζιο Αγκάμπεν: "Καθεστώς εξαίρεσης και καθεστώς έκτακτης ανάγκης"

 

«Καθεστώς εξαίρεσης και καθεστώς έκτακτης ανάγκης», του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση άρθρου από το quodlibet.it

Του «Ιδεογράφου»

 

Καθεστώς εξαίρεσης και καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Ένας νομικός τον οποίον κάποτε εκτιμούσα, σ' ένα άρθρο πρόσφατα δημοσιευμένο σε μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα, προσπαθεί να δικαιολογήσει με νομικίστικα επιχειρήματα το καθεστώς εξαίρεσης που για άλλη μια φορά κήρυξε το κράτος. Ξαναπιάνοντας, χωρίς να το ομολογεί, την σμιτιανή διάκριση ανάμεσα στην εντεταλμένη δικτατορία, η οποία έχει σκοπό να διατηρήσει ή να αποκαταστήσει το ισχύον καθεστώς, και στην κυριαρχική δικτατορία που στοχεύει αντιθέτως να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη, ο νομικός αυτός κάνει διάκριση μεταξύ εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης (ή όπως θα ήταν ακριβέστερο, μεταξύ κατάστασης εξαίρεσης και κατάστασης έκτακτης ανάγκης). 

Μικρά της Ιστορίας XVΙ (Η συνάντηση Γλέζου και Τσε Γκουεβάρα)

 

Όταν ο Γλέζος συνάντησε τον Τσε

Άλλα "Μικρά της Ιστορίας" ΕΔΩ

Του Κώστα Ήσυχου*

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ

 

Αρχές 1963. Ο Μανώλης Γλέζος έχει αποφυλακιστεί, αφού έχει εκλεγεί με την ΕΔΑ στο ελληνικό κοινοβούλιο. Λαμβάνει μια πρόσκληση από την ηγεσία της νεαρής επαναστατικής Κούβας. Συμμετέχει σε διεθνή συνάντηση αλληλεγγύης στην Αβάνα. Κατά την ολιγοήμερη παραμονή του εκτός από την συνάντηση με τον Φιντέλ και την υπόλοιπη ηγεσία της επαναστατικής κυβέρνησης εκδηλώνει το ενδιαφέρον να τον γνωρίσει ο νεαρός υπουργός Οικονομικών και Βιομηχανίας, Ερνέστο Γκεβάρα. Μεταβαίνει στο υπουργείο όπου είχε προγραμματιστεί μια συνάντηση περίπου 40 λεπτών.

#68 Το κουμπί του Κιμ και τα κουμπιά των άλλων

Το κουμπί του Κιμ και τα κουμπιά των άλλων

Του "Ιδεογράφου"

Η Βόρεια Κορέα έχει μια ιδιαιτερότητα που δεν είναι ευρέως γνωστή. Παραλίγο να αποτελέσει τη δεύτερη χώρα που θα δεχόταν ατομική επίθεση από τις ΗΠΑ. Αυτή ήταν η εισήγηση του επικεφαλής της Αμερικάνικης επέμβασης στην κορεατική χερσόνησο το 1950 Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, όταν ο κινέζικος στρατός (μαζί με τους κορεάτες κομμουνιστές) παρατρίχα να τους πετάξει εντελώς έξω. Η πρόταση απορρίφτηκε, γιατί η Σοβιετική Ένωση είχε πλέον κι αυτή τη βόμβα. Αλλιώς η Πιονγκ Γιανγκ ίσως να είχε καεί ολοσχερώς, σαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

#67 Βιβλίο: "Η Αφηγήτρια Ταινιών" του Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ

"Η Αφηγήτρια ταινιών", Του Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ

(La Contadora de películas, Hernán Rivera Letelier, Χιλή 2009)

Του Μιχάλη Παπαχατζάκη

Αναδημοσίευση άρθρου από την Α.Λ.Αν.Η

Ο Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ εργάστηκε (όπως αναφέρεται σε βιογραφικό του σημείωμα) τριάντα χρόνια στα ορυχεία της ερήμου Ατακάμα στην Βόρεια Χιλή. Όχι απαραίτητα σαν εργάτης, σίγουρα όχι ως στέλεχος σε κάποιο γραφείο για να έχει από μακριά επαφή στον άγνωστο για πολλούς λογοτέχνες κόσμο της χειρωνακτικής εργασίας, σε κάθε περίπτωση όμως ήταν κοντά στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση των εργατών. Άλλωστε τελειώσε τις μαθητικές σπουδές του αργότερα από το συνηθισμένο, σε νυχτερινό σχολείο. Την περισσότερη ζωή του την πέρασε στους οικισμούς που χτίστηκαν ειδικά για τα ορυχεία νιτρικών αλάτων και σήμερα ζει (γεννήθηκε το 1950) με την γυναίκα του και τα παιδιά τους στην ίδια περιοχή, στην πόλη Αντοφαγκάστα του μισού εκατομμυρίου. Οι οικισμοί αυτοί, παραγκουπόλεις στην πλειονότητά τους, έφτασαν τους τριακόσιους σε αριθμό κάποια στιγμή, μέχρι τα ορυχεία να κλείσουν μετά που γερμανοί επιστήμονες [1] εφυήραν τα συνθετικά νιτρικά άλατα. Σήμερα απομένει ένας μόνο τέτοιος οικισμός. «Είμαστε εκείνοι που δεν μπορούν πλέον να περιπλανηθούν στους δρόμους της παιδικής μας ηλικίας- επειδή αυτοί δεν υπάρχουν πια.», όπως δήλωσε ο ίδιος σε μια ομιλία του [2]. 

#66 Λογοτεχνική Άσκηση IV (μικροδιήγημα)

 

"Κόκκινος ποταμός".

"Λογοτεχνική άσκηση IV" (μικροδιήγημα)

                                                                                                                                    του «Ιδεογράφου»

Κόκκινος ποταμός (μικροδιήγημα)

Στις τέσσερις περίπου το πρωΐ με φέρανε να σταθώ σε αυτήν την μακριά ουρά που είχε σχηματιστεί-σαν φίδι-μπροστά από την βαριά δρύινη πόρτα που έβλεπα πέρα στο βάθος. Ήταν αμέτρητοι οι άνθρωποι που επίσης περίμεναν, άνθρωποι όλων των ηλικιών, κυρίως γέροι αλλά είχε και μωρά, πάντως κανείς δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Όλοι αμίλητοι, σκυθρωποί. Άλλωστε και εγώ ήμουν τύφλα στο μεθύσι. Συν τοις άλλοις πονούσε όλο το κορμί μου. Ακόμα και η ανάσα μού έβγαινε με κόπο, σαν κάποιος να είχε κρεμάσει μια σιδερένια πλάκα στο στήθος μου. Δεν ένιωθα καλά.

#65 Τζιόρτζιο Αγκάμπεν: "Δυο άθλιες λέξεις"

 

«Δυο άθλιες λέξεις», του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση άρθρου από το quodlibet.it

Του «Ιδεογράφου»

 

Δυο άθλιες λέξεις

Στις αντιπαραθέσεις κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης εμφανίστηκαν δυο άθλιες λέξεις, που είχανε εμφανέστατα τον μοναδικό σκοπό να διαλύσουν εκείνους που, μπροστά στον φόβο που είχε παραλύσει τους εγκεφάλους, επέμεναν ακόμα να σκέφτονται: «αρνητής», «συνωμοσιολογία».

#64 Βιβλίο: "Τα παιδιά της ζωής" του Π.Π.Παζολίνι

 

"Τα παιδιά της ζωής", του Πιερ Πάολο Παζολίνι

Του "Ιδεογράφου"

Τα "Παιδιά της Ζωής" (Ragazzi di Vita) του Πιέρ Πάολο Παζολίνι θα μπορούσαν, αντί για βιβλίο, να ήταν μια ταινία- ίσως και ρεπορτάζ. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία το 1955 (η συγγραφή του άρχισε το 1950) και στην Ελλάδα το 1993 από τις εκδόσεις Οδυσσέας και μετάφραση του Βαγγέλη Ηλιόπουλου.

#63 Τζιόρτζιο Αγκάμπεν "Για τους καιρούς που έρχονται"

 

«Για τους καιρούς που έρχονται», του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση άρθρου από το quodlibet.it

Του «Ιδεογράφου»

 

Για τους καιρούς που έρχονται

Αυτό που σήμερα συμβαίνει σε πλανητική κλίμακα είναι βεβαίως το τέλος ενός κόσμου. Αλλά όχι (όπως για αυτούς  που προσπαθούν να το διαχειριστούν βάσει των δικών τους συμφερόντων) με την έννοια ενός περάσματος σε έναν κόσμο περισσότερο προσαρμοσμένο στις νέες ανάγκες των ανθρώπινων κοινωνιών. Δύει η εποχή των φιλελεύθερων αστικών δημοκρατιών, με τα δικαιώματα τους, τα συντάγματά τους και τα κοινοβούλιά τους· όμως, πέρα από το νομικό περίβλημα, σίγουρα όχι αμελητέο, αυτό που τελειώνει είναι πρώτα απ' όλα ο κόσμος που ξεκίνησε με τη βιομηχανική επανάσταση και αναπτύχθηκε μέχρι τους δύο (ή τρεις) παγκόσμιους πολέμους και τους ολοκληρωτισμούς- τυραννικούς ή δημοκρατικούς- που τους συνόδευσαν.

#62 Τζιόρτζιο Αγκάμπεν: "Η αυθαιρεσία και η αναγκαιότητα"

 

«Η αυθαιρεσία και η αναγκαιότητα», του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση άρθρου από το quodlibet.it

Του «Ιδεογράφου»

 

#61 Τζιόρτζιο Αγκάμπεν: "Πολίτες δεύτερης κατηγορίας"

 

«Πολίτες δεύτερης κατηγορίας», του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν

Μετάφραση άρθρου από το quodlibet.it

Του «Ιδεογράφου»

 

#60 Μικρά της Ιστορίας XV (Η δίκη του Κόλπου των Χοίρων)

 

Η δίκη στο Παλαί ντε Σπόρ της Αβάνας

Ένα πολιτικό αριστούργημα του Φιντέλ Κάστρο

΄

Άλλα "Μικρά της Ιστορίας" ΕΔΩ

Του «Ιδεογράφου»

Συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια (17 Απριλίου 1961) από την Απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα, ένα γεγονός που άφησε γερά σημάδια στην μεταπολεμική ιστορία και προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις. Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι εξαιτίας αυτής της εισβολής ο Κάστρο συμφώνησε στην εγκατάσταση σοβιετικών πυρηνικών πυραύλων στην Κούβα, απόφαση που οδήγησε, ως γνωστόν, στη λεγόμενη Κρίση της Κούβας, στο ενδεχόμενο δηλαδή ατομικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Για τους Αμερικάνους ήταν άλλη μια επιχείρηση ανατροπής μιας φιλολαϊκής λατινοαμερικάνικης κυβέρνησης, ακολούθησαν κι άλλες, με σημαντικότερη το πραξικόπημα του Πινοσέτ, αυτή όμως είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την πολιτική που ασκούσαν στην περιοχή.

#59 Είπαν: Ζοζέ Σαραμάγκου, για την ευτυχία

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου για την ευτυχία

Μετάφραση του "Ιδεογράφου"

Ρώτησαν το 2001 σε μια συνέντευξη [1] τον Ζοζέ Σαραμάγκου (πέθανε σαν σήμερα, στις 18 Ιούνη 2010) τί γνώμη έχει για την ευτυχία. Απάντησε:

#58 Ταινία: "Sorry, we missed you", του Κεν Λόουτς

Sorry we missed you

Εικόνες της οικονομικής κρίσης

Του "Ιδεογράφου"

Θέλει κάποιος να καταλάβει σε εκατό λεπτά πως ζει ο άγγλος λευκός άνθρωπος του μεροκάματου στην Αγγλία; Ας δει αυτήν την ταινία. Το «Sorry, we missed you» του Κεν Λόουτς, το οποίο είναι και το τελευταίο ως τώρα φιλμ του άγγλου σκηνοθέτη (2019). Αυτή είναι η μια όψη.

#57 Πρόσωπα: Χουλιάν Γκριμάου και Αλεχάντρο Ρεβόγιο

 

Αλεχάντρο Ρεβόγιο και Χουλιάν Γκριμάου

Η συνάντηση δυο διαφορετικών ανθρώπων

του «Ιδεογράφου»

Ο Αλεχάντρο Ρεβόγιο Άλβαρεζ Αμαντί

 

Ο Αλεχάντρο Ρεβόγιο Άλβαρεζ Αμαντί γεννήθηκε το 1934 στη Μαδρίτη. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο του Οβιέδο και πήρε το πτυχίο του το 1956. Στη συνέχεια, έγινε αξιωματικός του (φρανκικού) στρατού, φτάνοντας στο βαθμό του λοχαγού. Το 1973 έγινε διευθυντής στους κρατικούς σιδηρόδρομους και, μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1977 διορίστηκε διευθυντής στην ταχυδρομική υπηρεσία της Ισπανίας. Την δεκαετία του '80 διετέλεσε γραμματέας ή διευθυντής σε διάφορες κρατικές εταιρίες, ενώ παράλληλα ήταν στέλεχος του κεντροδεξιάς φιλομοναρχικής Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (UDC) που κέρδισε τις πρώτες δυο μεταδικτατορικές εκλογές. Ο ίδιος ήταν προσωπικός φίλος του βασιλιά Χουάν Κάρλος και υπήρξε δραστήριος Καθολικός για όλη του τη ζωή. Έκανε πέντε παιδιά και τελικά πέθανε στις 11 Μαρτίου 2015, χτυπημένος από το αλτσχάιμερ.

#56 Λογοτεχνική Άσκηση ΙΙΙ (μικροδιήγημα)

"Η αναγνώστρια μικρών βιβλίων".

Λογοτεχνική "άσκηση" ΙΙΙ (σε τρία πρόσωπα)

1. "Αναγνώστρια μικρών βιβλίων" (μικροδιήγημα)

                                                                                                                                    του «Ιδεογράφου»

Της αρέσει να συζητά με τους φίλους της για βιβλία. Κάθεται κάποια απογεύματα, όποτε βρίσκεται μ' αυτούς δηλαδή, αναπαυτικά στις πολυθρόνες γύρω από ένα χαμηλό τραπεζάκι, με τους καφέδες, το νεράκι, το γλυκό του κουταλιού που πάντα της στέλνει η μάνα της, τη μουσικούλα και αναλύουν αυτά που διαβάζουν και αυτά που διαβάσανε. Τα δικά της είναι πολλά. Και είναι όλα μικρά, λίγες σελίδες το καθένα, αμέτρητα πια- αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε χαζέψει τη βιβλιοθήκη της, την οποία έχει στο σαλόνι της σε κοινή θέα. Πολλά είναι σκονισμένα και κιτρινισμένα. σε άλλα λείπουν σελίδες, ίσα που θυμάται ότι κάποτε τα διάβασε, δεν τα πετάει όμως γιατί κατά βάθος θέλει να της θυμίζουν αυτό που είναι: αναγνώστρια μικρών βιβλίων.

#55 Συνθηματολογία IV (Τα συνθήματα του Ράιχσταγκ)

 

Συνθηματολογία ΙV

Επιστήμη παρατήρησης και αποτύπωσης

Του "Ιδεογράφου"

Φώτο. Σοβιετικός στρατιώτης γράφει το όνομά του στους τοίχους του Ράιχσταγκ

Η Συνθηματολογία ΙV έχει θέμα μια ιδιαίτερη (και μαζική) συνθηματογράφηση, αυτή στους τοίχους του Ράιχσταγκ, τον Μάη του 1945. Τα συνθήματα αυτά είναι ίσως και τα παλιότερα συνθήματα με μπογιά, κάρβουνα, χαρακιές από μαχαίρια, που διατηρούνται μέχρι σήμερα, έστω και εν μέρει. Το κτήριο στο οποίο γράφτηκαν είχε αποκτήσει ιδιαίτερο συμβολισμό κατά τη διάρκεια της μάχης του Βερολίνου. Ήταν η καρδιά του θηρίου, άσχετα αν δεν χρησιμοποιούνταν από το 1933 μετά την γνωστή  πυρκαγιά-προβοκάτσια της Γκεσταπό. Αποτελούσε επίσης κατά κάποιο τρόπο το τρόπαιο του λαού που έχυσε το περισσότερο αίμα και γνώρισε τις μεγαλύτερες καταστροφές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η κατάληψή του σήμαινε βασικά το τέλος της φρίκης του  μεγαλύτερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, το οποίο έπρεπε και αυτό να μείνει στην ιστορία, σαν λύτρωση και σαν υπόσχεση για το μέλλον, με έναν συμβολισμό αξέχαστο. Για τον λόγο αυτό ο Ερυθρός Στρατός, σύμφωνα με τις διαταγές που έλαβε από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος, αποφάσισε να το καταλάβει με έφοδο και όχι να ζητήσει παράδοση ή να το ισοπεδώσει. Και, πράγματι, ο συμβολισμός δεν μπορούσε να είναι άλλος από την ύψωση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο, στο σημαντικότερο κτήριο της Γερμανίας στο Βερολίνο, την πόλη-κέντρο της Ευρώπης, δηλαδή ο συμβολισμός του θριάμβου του σοσιαλισμού πάνω στο φασισμό-ιμπεριαλισμό, την αυγή της νέας εποχής που αρχίζει πάνω στα χαλάσματα της παλιάς. Τα νοήματα αυτά αποτυπώθηκαν στη διάσημη φωτογραφία που τράβηξε ο σοβιετικός (και εβραίος στην καταγωγή-μια ειρωνεία για το ναζισμό) φωτογράφος Γεβγιένυ Χαλντέι, και αποτελεί μια από τις μια από τις πιο αναγνωρίσιμες του κόσμου.

#54 Μικρά της Ιστορίας XIV (Η διάσημη φωτογραφία του Γκέττου της Βαρσοβίας)

 

Όλα τα πρόσωπα μια διάσημης φωτογραφίας

Γκέττο Βαρσοβίας, Μάιος 1943

Άλλα "Μικρά της Ιστορίας" ΕΔΩ

Του «Ιδεογράφου»

Αυτή είναι μια πολύ γνωστή φωτογραφία, από τις γνωστότερες που σχετίζονται με τη ναζιστική θηριωδία. Δείχνει την εκκένωση (και ακολούθως την ισοπέδωση) του Γκέττου της Βαρσοβίας από τους ναζί, μετά την εξέγερση των Εβραίων τον Μάη του 1943. Στη φωτογραφία αυτή αργότερα ταυτοποιήθηκαν πολύ λίγοι. Αιτία προφανώς ήταν ότι ολόκληρες εβραϊκές οικογένειες ξεκληρίστηκαν κυριολεκτικά, σε βαθμό που να μην υπάρχει ούτε ένας επιζών συγγενής να αναγνωρίσει αυτούς που χάθηκαν απ' τους χιτλερικούς. Ένας από αυτούς που δεν έγινε εφικτό να ταυτοποιηθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ήταν το νεαρό αγόρι μπροστά, με τις ψηλές κάλτσες, την τραγιάσκα και τα χέρια σηκωμένα ψηλά. Το αγόρι, δηλαδή, που έκανε διάσημη τη φωτογραφία, που έγινε ένα από τα σύμβολα των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.

#53 Προς αναθεώρηση και η Συνθήκη του Μοντρέ;

 Προς αναθεώρηση και η Συνθήκη του Μοντρέ;

Τακτικισμοί και τυχοδιωκτισμοί σε ένα νέο διεθνές τοπίο

Του "Ιδεογράφου"

Η Συνθήκη του Μοντρέ το 1936 επιτρέπει στην Τουρκία να στρατιωτικοποιεί τα στενά που συνδέουν την Μαύρη Θάλασσα και το Αιγαίο, δηλαδή τα Δαρδανέλια, την Προποντίδα και τον Βόσπορο (όπως και στην Ελλάδα-αντίστοιχα-τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη) και ορίζει το καθεστώς διέλευσης από αυτά: ανεμπόδιστη εμπορική ναυσιπλοΐα και υπό όρους η πολεμική. Πιο συγκεκριμένα, άφηνε το δικαίωμα στις παρευξείνιες χώρες (βασικά στην ΕΣΣΔ) να διέρχονται πολεμικά τους μέχρι 15.000 τόνων και συγκεκριμένου αριθμού, με προειδοποίηση μιας βδομάδας, και στις υπόλοιπες (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία κλπ) ακόμα λιγότερα και μικρότερα και με προειδοποίηση δυο βδομάδων. Υπάρχει ρητή αναφορά ολικής απαγόρευσης στα αεροπλανοφόρα. Η Συνθήκη του Μοντρέ όρισε άλλο καθεστώς στα στενά από την πλήρη αποστρατικοποίηση που προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. 

#52 Δυο απίθανες πολεμικές ιστορίες

 Ο "Αβύθιστος Σαμ" και ο "Στρατιώτης Τριών Στρατών"

Δυο απίθανες ιστορίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Του "Ιδεογράφου"

#51 Ματιές στο 1821 (Τρίτη)

 

 Ματιές στο 1821

μέρος Γ

Του "Ιδεογράφου"

Τρίτη Ματιά: Οι "Λόρδοι Κόχραν, μια πτυχή των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων

#50 "Οι συμμαθητές"

Οι Συμμαθητές

Του "Ιδεογράφου"

Πιν. Γουίλλιαμ Χόλμπρουκ Μπήαρντ "Σχολικοί Κανόνες",1887

 Μια μέρα η κυρία Κατερίνα ρώτησε τα παιδιά της τάξης στο χωριό ποιον θεωρούνε φίλο τους. Πρώτος απάντησε ο Κούλης:

#49 Η πολιτική ως τοπολογία

Η πολιτική ως τοπολογία

Σημειώσεις πάνω στο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη "Μετά"

Μπέντζαμιν Λονγκ "Πέντε όρθιοι άνθρωποι"

Του "Ιδεογράφου"

Τι είναι η πολιτική; Υπάρχουν βέβαια πολλοί ορισμοί. Μια εναλλακτική απάντηση δίδει ο Μίμης Ανδρουλάκης στο ενδιαφέρον βιβλίο του "Μετά [1]" (σελ.98-101), το οποίο έγραψε το 1992: αναφέρει την πολιτική ως ένα "πεδίο", όπως το ηλεκτρομαγνητικό· ένα πεδίο σχέσεων όπου η κάθε πολιτική δύναμη κατέχει έναν χώρο (σ' έναν χρόνο, δηλαδή στον χωροχρόνο) και όλες μαζί βρίσκονται σε μια καθορισμένη "τοπογραφική διάταξη".

#48 Ματιές στο 1821 (Δεύτερη)

 Ματιές στο 1821

μέρος Β

Του "Ιδεογράφου"

"Τριπολιτσά". Ξυλογραφία του Κρίστοφερ Γουώρντγουόρθ του 1882

Δεύτερη Ματιά: Μια προσέγγιση, σύμφωνα με τη θεωρία του Έρικ Χόφφερ για τα μαζικά κινήματα

#47 Πρόσωπα: Φραγκλίνος Ρούζβελτ

 Φραγκλίνος Ρούζβελτ

Η σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα της ιστορίας των ΗΠΑ

Του "Ιδεογράφου"

Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ γεννήθηκε στις 31/1/1882. Ο Ρούζβελτ ήταν ένας, αν όχι ο πιο πραγματιστής αστός πολιτικός του 20ου αιώνα.

#46 Ματιές στο 1821 (Πρώτη)

 Ματιές στο 1821

μέρος Α

Του "Ιδεογράφου"

πίνακας του Κ.Βολανάκη "Το κάψιμο τουρκικής φρεγάτας"

Πρώτη Ματιά: Ο Παπανικολής, η σημασία των ναυτικών επιχειρήσεων και τα αντίποινα

#45 Μικρά της Ιστορίας XIΙΙ (Το καθυστερημένο τέλος ενός εγκληματία πολέμου)

 

Εγκλήματα και (αργοπορημένη) τιμωρία

Το τέλος του Γιοακίμ Πάιπερ

Άλλα "Μικρά της Ιστορίας" ΕΔΩ

Του «Ιδεογράφου»

Η δικαιοσύνη είναι σαν ένα τραίνο που έρχεται πάντα με καθυστέρηση.
(Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο)

Ήδη πριν ακόμα τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τέθηκε απ' τους Συμμάχους το ζήτημα της απόδοσης δικαιοσύνης για τα ναζιστικά εγκλήματα. Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος κειμένου η ανάλυση των απόψεων που εκφράστηκαν πάνω σ' αυτό, όμως η πραγματικότητα έδειξε ότι οι διακηρύξεις έμειναν στα παχιά λόγια: πάρα πολλοί από τους ναζί την γλύτωσαν. Ένα μέρος αυτών (σκανδαλωδώς) αθωώθηκε, ένα άλλο μέρος εξέτισε ελαφρές ποινές και κάποιοι άλλοι καταδικάστηκαν, μεν, σε θάνατο, αλλά στην πορεία έλαβαν χάρη. Ένας από τους τελευταίους ήταν ο Γιοακίμ Πάιπερ. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αφέθηκε ελεύθερος και τελικά η δικαιοσύνη ήρθε πολύ αργότερα, σαν αργοπορημένο τραίνο-όπως θα έλεγε ο Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο,-από κει που δεν το περίμενε.

#44 Επέτειος κουβανέζικης Επανάστασης

 Επέτειος κουβανέζικης επανάστασης

Του "Ιδεογράφου"

Σαν σήμερα, 1/1/1959, ο δικτάτορας Φουλγκένσιο Μπατίστα εγκατέλειπε την χώρα για το Μαϊάμι των ΗΠΑ, μαζί με όλο τον χρυσό, και οι αντάρτες έμπαιναν στην Αβάνα. Ελάχιστοι εκείνη την στιγμή μπορούσαν να προβλέψουν πόσο τεράστιο αντίκτυπο θα είχε αυτό το γεγονός, όχι μόνο στην κουβανέζικη ή γενικότερα λατινοαμερικάνικη πολιτική σκηνή, αλλά και στην παγκόσμια. Για αυτό και οι ρεπόρτερ των αμερικάνικων ΜΜΕ αφιέρωναν αμήχανα πρωτοσέλιδα (φώτο) και άρθρα για τον Κάστρο. Ήταν "καλός"; ήταν "κακός" (δηλαδή "κόκκινος"); Αναγνώρισαν πρώτοι (εκεί είναι η ειρωνεία) το επαναστατικό καθεστώς αυτοί που ένα μόλις χρόνο μετά έγιναν οι χειρότεροι πολέμιοί του, που το κυνήγησαν και κυνηγούν ανελέητα. Γιατί αυτό που έκανε η Κούβα ήταν αδιανόητο: βγήκε από το στόμα του λύκου και όχι απλώς βγήκε, αλλά άρχισε να του πετάει και πέτρες.