Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020

#41 Πρόσωπα: Ντιέγκο Μαραντόνα

 Ντιέγκο Μαραντόνα

Ντιέγκο-Φιντέλ-Ούγκο

Του "Ιδεογράφου"


Γιατί αυτός ο ποδοσφαιριστής στήριξε τους "καταραμένους", γιατί ήταν με τον αδύναμο ενώ ο Πελέ πχ νταραβεριζόταν με χουντικούς (έγλειφε ασύστολα) και οι πιο σύγχρονοι παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστές (Μέσσι, Ρονάλντο) είναι σαν μικρά παιδιά στην κοινωνική συνειδητοποίηση;

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020

#40 Οι εικόνες, το Πολυτεχνείο και η Ιστορία

 

Οι εικόνες, το Πολυτεχνείο και η Ιστορία

                                                                                                                  του《Ιδεογράφου》
Μερικές φορές, η Ιστορία έρχεται και ζητάει από τον απλό άνθρωπο να την γράψει. Τον απλό άνθρωπο, τον "ασήμαντο", τον άνθρωπο που ξυπνάει, δουλεύει, αν έχει χρόνο πάει μια βόλτα και μετά κοιμάται. Και ξανά και ξανά και ξανά. Και ξαφνικά, αν αυτός αποφασίσει να τη γράψει, συνειδητοποιεί ότι είναι στο κέντρο ενός κόσμου. Τέτοιους, και συνήθως νέους, διαλέγει η Ιστορία. Και τέτοιους διάλεξε το Νοέμβρη του 1973.
Οι δικτατορίες, όπως του Μεταξά ή των Συνταγματαρχών, είναι ένας βιασμός της ιστορίας. Είναι η συνέχεια της Αστικής Δημοκρατίας η οποία, παραδίδοντας την εκτελεστική εξουσία στους στρατιωτικούς, θωρακίζεται για να αποφύγει την γρήγορη κίνηση προς τα μπρος, δηλαδή την πρόοδο προς ένα αληθινά δημοκρατικό σύστημα, αυτό που ταιριάζει σε έναν ανώτερο πολιτισμό, όπως του ανθρώπου. Η κοινωνία αναγκάζεται να ηρεμήσει, δημιουργείται με το ζόρι μια επίπλαστη συναίνεση η οποία μπορεί να περιγραφτεί από μια εικόνα της εποχής: της συγκέντρωσης του Παπαδόπουλου στη Λάρισα, σε μια πόλη με δημοκρατική παράδοση.

Ο δικτάτορας μιλάει στο συγκεντρωμένο πλήθος. Λάρισα-Απρίλης 1967

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2020

#39 Βιβλίο: "Τα Αστέρια του Σιντί Μουμέν"

 

Τα Αστέρια του Σιντί Μουμέν

Σημειώσεις πάνω στο βιβλίο του Μαχί Μπινμπίν

Του 《Ιδεογράφου》


[...] Τότε υποφέρω σιωπηλά και προσπαθώ να συγκρατήσω την έφοδο των δαιμόνων μου. Συχνά συλλογίζομαι ότι η ανικανότητα να παρέμβω για να αλλάξω τα πράγματα είναι η ίδια η Κόλαση, γιατί δεν έπαψα να βασανίζομαι από την ημέρα του θανάτου μου. Ο Αμπού Ζουμπέιρ μάς κοροΐδεψε όταν μας υποσχέθηκε άμεση πρόσβαση στον Παράδεισο. Έλεγε ότι το μερτικό μας στη φωτιά της Κόλασης το είχαμε ήδη υποστεί στο Σιντί Μουμέν κι έτσι τίποτα χειρότερο δεν μπορούσε να μας συμβεί. [...]

Το θέμα της στρατολόγησης μουσουλμάνων νέων από τους τζιχαντιστές, με σκοπό να αποτελέσουν ανθρώπινες βόμβες σε τρομοκρατικά κτυπήματα, ή εν πάση περιπτώσει να κάνουν κάποια επίθεση αυτοκτονίας, είναι δύσκολο να προσεγγιστεί από κάποιον που δεν ζει στις κοινωνίες που αυτή πραγματοποιείται. Οι περισσότερες αναλύσεις αρκούνται σε παρατηρήσεις (πχ η στρατολόγηση γίνεται στα γκέττο, στις φυλακές, γενικά στο περιθώριο του λεγόμενου πολιτισμένου τρόπου ζωής) ή σε αυτονόητες διαπιστώσεις (πχ γίνεται πλύση εγκεφάλου με ακραίο θρησκευτικό περιεχόμενο).