"Η αναγνώστρια μικρών βιβλίων".
Λογοτεχνική "άσκηση" ΙΙΙ (σε τρία πρόσωπα)
1. "Αναγνώστρια μικρών βιβλίων" (μικροδιήγημα)
του «Ιδεογράφου»
Της αρέσει να συζητά με τους φίλους της για βιβλία. Κάθεται κάποια απογεύματα, όποτε βρίσκεται μ' αυτούς δηλαδή, αναπαυτικά στις πολυθρόνες γύρω από ένα χαμηλό τραπεζάκι, με τους καφέδες, το νεράκι, το γλυκό του κουταλιού που πάντα της στέλνει η μάνα της, τη μουσικούλα και αναλύουν αυτά που διαβάζουν και αυτά που διαβάσανε. Τα δικά της είναι πολλά. Και είναι όλα μικρά, λίγες σελίδες το καθένα, αμέτρητα πια- αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε χαζέψει τη βιβλιοθήκη της, την οποία έχει στο σαλόνι της σε κοινή θέα. Πολλά είναι σκονισμένα και κιτρινισμένα. σε άλλα λείπουν σελίδες, ίσα που θυμάται ότι κάποτε τα διάβασε, δεν τα πετάει όμως γιατί κατά βάθος θέλει να της θυμίζουν αυτό που είναι: αναγνώστρια μικρών βιβλίων.
Ναι, δεν διαβάζουν όλοι μεγάλα μυθιστορήματα. Κάποιοι, όπως αυτή, στην αρχή ή στη μέση ξενερώνουν ή βαριούνται ή θυμώνουν. Δεν έχετε θυμώσει με ένα βιβλίο; Αυτό ακριβώς έπαθε πριν κάποιο καιρό σε μια απόπειρα που έκανε να ξεκινήσει κάτι μεγάλο, αποφασισμένη αυτή τη φορά να το τελειώσει. Ήταν μια απόπειρα υπέρβασης από τις σπάνιες. Η πλοκή όμως-ήδη από τις πρώτες σελίδες-της φάνηκε εξοργιστική. Αδύνατη. Πολυσύνθετη. Δε λέω, ήταν ωραία γραμμένο το κείμενο, είπε μάλιστα στον εαυτό της και- αργότερα- στους φίλους της ότι ήταν το ωραιότερο που έπιασε να διαβάζει (ίσως ήταν μια έπαρση της στιγμής-το πιθανότερο), αλλά δεν μπορούσε τόσα κεφάλαια, δεν μπορούσε τόσες εναλλαγές και ξαφνικές ανατροπές. Σιχαίνεται τα αστυνομικά μυθιστορήματα που είναι έτσι ακριβώς, που είναι όπως αυτό που διάβαζε. Ένα βράδυ λοιπόν , έτσι που το διάβαζε ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, έχοντας χάσει τα αυγά και τα πασχάλια της όλης πλοκής, είπε "α σιχτίρ" και ασυναίσθητα τσάκισε την σελίδα στην οποία είχε φτάσει και το παράτησε για πάντα. Έσβησε με ανακούφιση το πορτατίφ και έκλεισε τα μάτια της. Αρκετά. Όταν την ρώτησαν ποιο ήταν αυτό το βιβλίο, συμπεριφέρθηκε ακατανόητα: "Δεν έχει σημασία". Τί πάει να πει δεν έχει σημασία; Και όταν την ρώτησαν και γιατί τσάκισε την σελίδα αφού θα το παρατούσε, απάντησε σηκώνοντας τους ώμους της. Εγώ θα έλεγα ότι εκείνη την στιγμή λειτούργησε εν βρασμώ. Όμως η σελίδα, αν και ξεχασμένη, παρέμεινε τσακισμένη.
Ανακουφίστηκε, γιατί αυτή θέλει να πάρει γρήγορα τα συναισθήματα που ψάχνει (παιδί της εποχής της) και που της προσφέρει το (κάθε) βιβλίο, να ευχαριστηθεί και να πάει στο επόμενο. Είναι-επαναλαμβάνω-αναγνώστρια μικρών βιβλίων. Και δόξα τω θεώ υπάρχουν άπειρα τέτοια και για όλα τα γούστα. Βέβαια έχει τις προτιμήσεις της (που τουλάχιστον σ' εμένα δεν έχει αποκαλύψει) και τέτοια είναι και τα βιβλία που συνήθως γυρεύει, αλλά διαβάζει και αυτά που λένε της σειράς, για να μην μένει ποτέ χωρίς ανάγνωσμα. Όλα όμως- καλά, κακά, τα ταξινομεί μετά στη ξύλινη μεγάλη βιβλιοθήκη της, μαζί και αρκετά αποκόμματα από εφημερίδες με συνεντεύξεις λογοτεχνών γιατί κι αυτά κρίνει ότι έχουν το ενδιαφέρον τους.
Κάποια μέρα ίσως η μάνα της, που κάποιες φορές την επισκέπτεται για να της μαγειρέψει κανένα φαΐ ή να της κάνει ένα γερό συμμάζεμα στο διαμέρισμα, την ρωτήσει γιατί διαβάζει μόνο μικρά βιβλία. Ως τώρα, τις ώρες που αφιερώνει στο διάβασμα, μόνο διακριτικά την παρατηρεί και δεν μιλάει. Εδώ και χρόνια. Ξέρει ότι όταν διαβάζει είναι εκείνη και τα βιβλία της μόνο. Κατά κάποιο τρόπο η κόρη της απομονώνεται, ξεφεύγει από τα άγχη της και από τις σκέψεις που της προκάλεσαν τα προηγούμενα βιβλιαράκια. Είναι μια αδιάκοπη διαδικασία ετούτη. Ζει μια διακοπτόμενη συνέχεια. Ορίστε! Που είναι σαφώς καλύτερη από μια συνεχόμενη διακοπή, τώρα που το σκέφτομαι.
Την περιμένει, νομίζω, κάποτε αυτήν την ερώτηση, που το γεγονός ότι ποτέ δεν έγινε φανερώνει μια μεγάλη διακριτικότητα εκ μέρους της γυναίκας. Οι μάνες σιωπούν- οι μπαμπάδες ρωτούν. Όμως δεν ξέρει τι να απαντήσει ακριβώς για να γίνει κατανοητό το γούστο της. Το καμπανάκι ποτέ δεν χτύπησε. Υποθέτω, αν και όταν, τότε θα αγοράσει ένα πολυσέλιδο. Και θα το διαβάσει όλο.
Ναι, δεν διαβάζουν όλοι μεγάλα μυθιστορήματα. Κάποιοι, όπως αυτή, στην αρχή ή στη μέση ξενερώνουν ή βαριούνται ή θυμώνουν. Δεν έχετε θυμώσει με ένα βιβλίο; Αυτό ακριβώς έπαθε πριν κάποιο καιρό σε μια απόπειρα που έκανε να ξεκινήσει κάτι μεγάλο, αποφασισμένη αυτή τη φορά να το τελειώσει. Ήταν μια απόπειρα υπέρβασης από τις σπάνιες. Η πλοκή όμως-ήδη από τις πρώτες σελίδες-της φάνηκε εξοργιστική. Αδύνατη. Πολυσύνθετη. Δε λέω, ήταν ωραία γραμμένο το κείμενο, είπε μάλιστα στον εαυτό της και- αργότερα- στους φίλους της ότι ήταν το ωραιότερο που έπιασε να διαβάζει (ίσως ήταν μια έπαρση της στιγμής-το πιθανότερο), αλλά δεν μπορούσε τόσα κεφάλαια, δεν μπορούσε τόσες εναλλαγές και ξαφνικές ανατροπές. Σιχαίνεται τα αστυνομικά μυθιστορήματα που είναι έτσι ακριβώς, που είναι όπως αυτό που διάβαζε. Ένα βράδυ λοιπόν , έτσι που το διάβαζε ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, έχοντας χάσει τα αυγά και τα πασχάλια της όλης πλοκής, είπε "α σιχτίρ" και ασυναίσθητα τσάκισε την σελίδα στην οποία είχε φτάσει και το παράτησε για πάντα. Έσβησε με ανακούφιση το πορτατίφ και έκλεισε τα μάτια της. Αρκετά. Όταν την ρώτησαν ποιο ήταν αυτό το βιβλίο, συμπεριφέρθηκε ακατανόητα: "Δεν έχει σημασία". Τί πάει να πει δεν έχει σημασία; Και όταν την ρώτησαν και γιατί τσάκισε την σελίδα αφού θα το παρατούσε, απάντησε σηκώνοντας τους ώμους της. Εγώ θα έλεγα ότι εκείνη την στιγμή λειτούργησε εν βρασμώ. Όμως η σελίδα, αν και ξεχασμένη, παρέμεινε τσακισμένη.
Ανακουφίστηκε, γιατί αυτή θέλει να πάρει γρήγορα τα συναισθήματα που ψάχνει (παιδί της εποχής της) και που της προσφέρει το (κάθε) βιβλίο, να ευχαριστηθεί και να πάει στο επόμενο. Είναι-επαναλαμβάνω-αναγνώστρια μικρών βιβλίων. Και δόξα τω θεώ υπάρχουν άπειρα τέτοια και για όλα τα γούστα. Βέβαια έχει τις προτιμήσεις της (που τουλάχιστον σ' εμένα δεν έχει αποκαλύψει) και τέτοια είναι και τα βιβλία που συνήθως γυρεύει, αλλά διαβάζει και αυτά που λένε της σειράς, για να μην μένει ποτέ χωρίς ανάγνωσμα. Όλα όμως- καλά, κακά, τα ταξινομεί μετά στη ξύλινη μεγάλη βιβλιοθήκη της, μαζί και αρκετά αποκόμματα από εφημερίδες με συνεντεύξεις λογοτεχνών γιατί κι αυτά κρίνει ότι έχουν το ενδιαφέρον τους.
Κάποια μέρα ίσως η μάνα της, που κάποιες φορές την επισκέπτεται για να της μαγειρέψει κανένα φαΐ ή να της κάνει ένα γερό συμμάζεμα στο διαμέρισμα, την ρωτήσει γιατί διαβάζει μόνο μικρά βιβλία. Ως τώρα, τις ώρες που αφιερώνει στο διάβασμα, μόνο διακριτικά την παρατηρεί και δεν μιλάει. Εδώ και χρόνια. Ξέρει ότι όταν διαβάζει είναι εκείνη και τα βιβλία της μόνο. Κατά κάποιο τρόπο η κόρη της απομονώνεται, ξεφεύγει από τα άγχη της και από τις σκέψεις που της προκάλεσαν τα προηγούμενα βιβλιαράκια. Είναι μια αδιάκοπη διαδικασία ετούτη. Ζει μια διακοπτόμενη συνέχεια. Ορίστε! Που είναι σαφώς καλύτερη από μια συνεχόμενη διακοπή, τώρα που το σκέφτομαι.
Την περιμένει, νομίζω, κάποτε αυτήν την ερώτηση, που το γεγονός ότι ποτέ δεν έγινε φανερώνει μια μεγάλη διακριτικότητα εκ μέρους της γυναίκας. Οι μάνες σιωπούν- οι μπαμπάδες ρωτούν. Όμως δεν ξέρει τι να απαντήσει ακριβώς για να γίνει κατανοητό το γούστο της. Το καμπανάκι ποτέ δεν χτύπησε. Υποθέτω, αν και όταν, τότε θα αγοράσει ένα πολυσέλιδο. Και θα το διαβάσει όλο.
Α ναι, το βιβλίο εγώ της το είχα κάνει δώρο.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου