Δυο ποιήματα (συν ένα) και ένα πεζό.
Λογοτεχνική "άσκηση"
1. Μνήμη (ποίημα)
2. Ημίαιμος Πρίγκηψ (ποίημα)
3.Το γυρισμένο κάδρο (πεζό)
4. Έμιλυ Ντίκινσον (ποίημα της και μετάφραση αποσπάσματος δοκιμίου του Ε. Μοντάλε)
του «Ιδεογράφου»
του «Ιδεογράφου»
1.Μνήμη
Η μνήμη•
Η μνήμη είναι ένα βαρύ εργαλείο για το χέρι του ανθρώπου,
αλλά πολύ αναγκαίο.
Μακάριοι όσοι δεν έχουν επιδιορθώσεις στη ζωή τους να κάνουν. H λογοτεχνία, είπε ο Αντρέ Μπρετόν, είναι ένας από τους πιο θλιβερούς δρόμους που οδηγούν παντού.
(Στη φωτογραφία: Πίνακας του Ρενέ Μαγκρίττ, "Μνήμη", 1948)
24 VI 2019 «Ιδεογράφος»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~2.Ημίαιμος πρίγκηψ
Ήτο πρίγκηψ ημίαιμος.
Ολίγον ταπεινός-ολίγον αριστοκρατικός,
άλλοτε ψυχρός σαν λίθος τη νύχτα,
άλλοτε εγκάρδιος σαν αγκάλη παιδιού.
Είχεν ένα άτι λευκό
Μα ο ίδιος μελαμψός
ή και το ανάποδο
Και δια τούτον δεν ξεπέζευε ποτές.
Κάποιοι το λοιπόν αντίκρυζαν εκείνον• και στράβωναν τις λεμονοστιμμένες μούρες τους.
Άλλοι πάλι προτιμούσαν να θωρούν το άτι• υπεραισιόδοξοι γαρ
και όλο κάποιο χάδι παραλάμβανε (ειρήσθω εν παρόδω) κι ο πόδας ο δικός του.
Αυτός αγαπούσε όσους κοίταζαν μια εκείνον, μια το άτι-μια το άτι, μια εκείνον, μέχρι το βλέμμα τους να τα συγχωνεύσει.
(Στη φωτογραφία: Σύνθεση δυο φωτογραφιών, κανονικής κι ανεστραμμένης)
13 VII 2019 «Ιδεογράφος»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
3.Το γυρισμένο κάδρο
Πολλούς μήνες μετά που εκείνος σκοτώθηκε σε εκείνο το τραγικό δυστύχημα, η Νόρα τοποθέτησε στο σαλόνι της το κάδρο του γυρισμένο ανάποδα. Ο αδερφός της όταν το αντίκρυσε σάστισε: Πόσο καιρό σκοπεύεις να το έχεις έτσι; Η Νόρα κούνησε με απογοήτευση το κεφάλι: Λάθος ερώτηση. Έπρεπε να με ρωτήσεις γιατί το γύρισα ανάποδα. Γιατί λοιπόν το έβαλες ανάποδα; Εκείνη κράτησε το βλέμμα της στο κάδρο για κάποια ώρα και απάντησε: Λογαριασμοί. Δικοί μου. Που κλείνονται κι έτσι.
8 VI 2018 «Ιδεογράφος»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
+1.Περί της Έμιλυ Ντίκινσον
Τρέμουμε όλοι τη Σιωπή
Για μια Φωνή Λύτρα θα δώσεις-
Μα Άπειρο είναι η Σιωπή
Κι Αυτό δεν έχει μια όψη.
--------------------------
Silence is all we dread
There's Ransom in a Voice-
But Silence is Infinity
Himself have not a face
--------------------------
Έμιλυ Ντίκινσον-ποίημα 780-ελλ.μτφρ Μ.Δαμολή
--------------------------
Ο Εουτζένιο Μοντάλε έγραψε για εκείνην το παρακάτω απόσπασμα (μετάφραση δική μου), το οποίο δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του "Sulla Poesia" ("περί της ποίησης") εκδ. Mondadori 1997:
[...]
Μια αυτονομημένη αμερικάνικη λογοτεχνία γεννιέται μεταξύ του 1850 και 1855. Πως η Ντίκινσον είχε αίσθηση αυτής της αποκαλυπτικής εμφάνισης δεν μοιάζει να αμφισβητείται• παραμένει αντιθέτως πολύ αμφίβολο το αν την είχε συνειδητοποιήσει. Η αλληλογραφία της, ακόμα και ξεκαθαρίζοντας ό,τι γράφτηκε για κάποια συγκεκριμένη περίσταση, δεν προσφέρει πολλές βοήθειες για τους σκοπούς αυτής της διερεύνησης και δείχνει μια ποιήτρια σχεδόν περιορισμένη στο πνευματικό περιβάλλον της Νέας Αγγλίας αυτής της "break era", σύμφωνα με τη φράση του Κόνραντ Άικεν ο οποίος αφιέρωσε στην Ντίκινσον σελίδες ωραίες και συγκινητικές. Μοναχική, χωρίς ενθάρρυνση από οποιονδήποτε, σχεδόν παρεμποδιζόμενη από συγγενείς μυωπικούς και αντιδραστικούς, η Ντίκινσον δημοσίευσε εν ζωή μόνο τρια ποιήματα από τα περίπου χίλια που έγραψε.
Δεν είχε πραγματικές επαφές με ανθρώπους των Γραμμάτων της εποχής, εξαιρουμένων δυο σύντομων συναντήσεων με τον συνταγματάρχη Χίγκινσον που τότε ήταν διευθυντής της "Atlantic Monthly" και ο οποίος μόνο εν μέρει διαισθάνθηκε τα εξαιρετικά της προσόντα.
Πέρασε όλην της τη ζωή στο Άμχερστ [της Μασσαχουσσέτης] όπου πέθανε το 1886 στα 56 της χρόνια.
[...]15 IX 2018 «Ιδεογράφος»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου