#32 Μικρά της Ιστορίας ΧΙ (Το έγκλημα που δίχασε τη Γαλλία)

Βιολέτ Νοζιέρ: Ένοχη ή αθώα;

Ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου για το οποίο πήραν θέση όλα τα γαλλικά κόμματα

Άλλα "Μικρά της Ιστορίας" ΕΔΩ

Του «Ιδεογράφου»

Η Βιολέτ ονειρεύτηκε μπάνια μες στο γάλα

φανταχτερά φορέματα από φρέσκο ψωμί

φανταχτερά φορέματα από καθαρό αίμα.

Μια μέρα δεν θα υπάρχουν πατεράδες.

Στις ουλές της νεότητας

θα υπάρχουν ξένοι

κάθε είδους ξένοι

άνθρωποι για τους οποίους πάντα θα είσαι κάτι καινούργιο

και πολύ ιδιαίτερη.

Άνθρωποι για τους οποίους μπορείς να δραπετεύσεις από τον εαυτό σου,

άνθρωποι για τους οποίους δεν θα είσαι κανενός κόρη.

Η Βιολέτ ονειρευόταν να λύσει

κι έλυσε

τους δεσμούς αίματος της τρομερής οχιάς.

Πωλ Ελυάρ

Στο 12 Διαμέρισμα του Παρισιού, σ' ένα ήσυχο προάστιο που κατοικούνταν κυρίως από επαρχιώτες που κατέφτασαν για εργασία και το οποίο τουρίστες ή μέλη της "καλής κοινωνίας" δεν είχαν κανέναν λόγο να επισκεφτούν, σε ένα δυάρι πολυκατοικίας στην Rue de Madagascar 9 ζούσε η οικογένεια Νοζιέρ (Nozière ή Nozières, όπως την έγραφαν οι σουρρεαλιστές σαν τον Πωλ Ελυάρ). Η οικογένεια Νοζιέρ ήταν μια λαϊκή οικογένεια. Το 1933, ο πατέρας Ζαν Μπατίστ, ενώ ξεκίνησε ως χειρωνάκτης, ήταν πλέον μηχανοδηγός στην σιδηροδρομική εταιρία PLM (Paris à Lyon et à la Mediterranèe). Ήταν μια θέση που του απέφερε αρκετά ψηλό μισθό, σε σχέση με τους υπολοίπους εργάτες του σιδηρόδρομου, δηλαδή ανήκε στα ανώτερα στρώματα της εργατικής τάξης. Η μητέρα Ζερμαίν δεν δούλευε, αφενός διότι τα χρήματα που κέρδιζε ο άντρας της έφταναν και περίσσευαν, και αφετέρου γιατί ήθελε να φροντίζει την μοναχοκόρη της Βιολέτ όσο το δυνατόν περισσότερο. Κατά μια άλλη άποψη, διότι ο άντρας της, ο οποίος διοικούσε πατερναλιστικά την οικογένειά του, δεν την άφηνε. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τότε, το ζεύγος Νοζιέρ είχε στραμμένη την προσοχή της στη μοναχοκόρη τους Βιολέτ, είτε αρνητικά αν το πάρει κανείς είτε θετικά. Η Βιολέτ, δεκαοκτώ χρονών το 1933, ήταν μαθήτρια σε ένα λεγόμενο "καλό" λύκειο θηλέων, στο Lyceè Fènelon, σε άλλη γειτονιά από αυτήν που διέμεναν· στο ονομαστό (σήμερα από τις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα εκεί κατά τον Γαλλικό Μάη του '68) Καρτιέ Λατέν.

Το ζεύγος Νοζιέρ

Τη δεκαετία του '30, κατά τα λεγόμενα "τρελά χρόνια (annèes foles)", αυτά δηλαδή που ακολούθησαν την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 (Κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης), και μετά από σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις από την μεριά του συνδικαλιστικού κινήματος, η κοινωνική ανέλιξη ήταν πολύ πιο εύκολη σε σχέση με παλιότερα.  Διαβατήριο για αυτήν ήταν και η εκπαίδευση. Όχι τόσο η πανεπιστημιακή όσο η λυκειακή-γυμνασιακή. Εκείνα τα χρόνια, το ποσοστό των νέων 20-24 χρονών που παρακολουθούσαν κάποια σχολή ανώτατης εκπαίδευσης στη Γαλλία ήταν κάτω του 5% (το 1968, για παράδειγμα είχε φτάσει στο 17%). Ως εκ τούτου ήταν κυρίως οι γόνοι της αστικής τάξης που σπούδαζαν, όμως το να βγάλει ένας έφηβος προερχόμενος από χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας το λύκειο (πόσο μάλλον ένα "καλό" λύκειο) θεωρούνταν μεγάλη υπόθεση. Μπορούσε να πιάσει μια δουλειά διαφορετική και καλύτερη από αυτήν των γονέων του, με καλύτερες απολαβές και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο πατέρας της Βιολέτ, έχοντας βρεθεί ο ίδιος στα ψηλότερα στρώματα της εργατικής τάξης, δεν ήθελε η κόρη του να γίνει εργάτρια. Ήθελε και αυτή να ανέλθει κοινωνικά και θεώρησε- όπως τόσοι άλλοι- ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάτι τέτοιο έγινε εφικτό για πρώτη φορά το 1930, όταν η κυβέρνηση κατάργησε τα δίδακτρα για τα "καλά" σχολεία. Και πράγματι η Βιολέτ Νοζιέρ αξιοποίησε την εγγραφή της στο συγκεκριμένο σχολείο για να ανέβει κοινωνικά, αλλά με μια διαφορετική θεώρηση για το τι είναι κοινωνική άνοδος σε σχέση με τον πατέρα της, όπως θα δούμε παρακάτω.

Η Νοζιέρ ήθελε να ζήσει τα "τρελά χρόνια" του Παρισιού (που έγιναν τόσο διάσημα από τις κινηματογραφικές ταινίες), τη φρενήρη νυχτερινή ζωή, τα καφέ, τα θέατρα, την τζαζ· να ζήσει σαν μποέμ, όπως οι διανοούμενοι και οι γόνοι της αστικής τάξης, μακριά από την εξαθλίωση της εργατικής τάξης και τις ανησυχίες για τα σύννεφα του πολέμου που ξεκίνησαν να μαζεύονται ήδη από την άνοδο των χιτλερικών στην Γερμανία. Το κέντρο αυτής της ζωής ήταν το Καρτιέ Λατέν, η γειτονιά των φοιτητών και των νυκτερινών κέντρων, η γειτονιά του σχολείου της. Η νεαρή μαθήτρια έκανε κοπάνες, ολοένα και συχνότερα. Αργούσε να επιστρέψει στο σπίτι της και αυτό δημιουργούσε εντάσεις με τον πατέρα της (κυρίως). Στην αρχή συνδέθηκε ερωτικά με ένα παιδί εργατικής οικογένειας που δούλευε στη γειτονιά του Καρτιέ Λατέν, μετά όμως τον άφησε για έναν φοιτητή ιατρικής από πλούσια οικογένεια και σταδιακά άρχισε να κάνει και τη νυκτερινή συνοδό πλούσιων θαμώνων των νυκτερινών κέντρων. Εξασκούσε και πορνεία.

O επιθεωρητής Marcel Guillame

Όλα αυτά ειπώθηκαν στην ανάκριση και στη δίκη της. Στις 23/8/1933 η εφημερίδα "Journal du Centre" αναφέρει μια είδηση στο Παρίσι: Μια νεαρή γυρίζει στο σπίτι της και ανακαλύπτει νεκρούς τους δυο γονείς της: Ασφυξία από διαρροή γκαζιού. Πρώτη κατέφθασε η πυροσβεστική και στη συνέχεια η αστυνομία. Μύριζε παντού γκάζι.  Η Βιολέτ έδωσε κατάθεση στην αστυνομία και στη συνέχεια έφυγε. Όταν όμως, αργότερα, ήρθαν οι νοσοκόμοι για να παραλάβουν τους νεκρούς, παρατήρησαν, βάζοντας ένα καθρεφτάκι μπροστά από το πρόσωπό της, ότι η μητέρα της ανέπνεε! Την πήγαν στο νοσοκομείο και όταν την συνέφεραν από το κώμα στο οποίο είχε πέσει, ανέφερε ότι η δεκαοκτάχρονη κόρη τους τους δηλητηρίασε. Η αστυνομία του Παρισίου έστειλε έναν από τους ικανότερους επιθεωρητές της, τον Μαρσέλ Γκιγιώμ, διότι στις δυο Φεβρουαρίου 1933, άλλο ένα παρόμοιας φύσεως έγκλημα συντάραξε την κοινή γνώμη της Γαλλίας: η υπόθεση των Αδερφών Παπέν (Papin). Οι Λεά και Κριστίν Παπέν ήταν υπηρέτριες εσωτερικές στην έπαυλη ενός πλουσίου, του οποίου δολοφόνησαν τη γυναίκα και την κόρη, μετά από άγριο καυγά. Και τις αδερφές Παπέν υπερασπίστηκαν μια σειρά από διανοούμενους στη Γαλλία. Η υπόθεση της Νοζιέρ μύριζε επανάληψη της αντιπαράθεσης.

Σιγά-σιγά το κουβάρι ξετυλιγόταν: Τον Μάρτιο του 1933 η Βιολέτ έκανε την πρώτη απόπειρα δολοφονίας των γονέων της. Όταν αυτοί κοιμόταν, πήγε να βάλει φωτιά στο σπίτι, αλλά οι γονείς της ξύπνησαν και βγήκαν έξω. Είπε ότι έγινε ατύχημα και εκεί τελείωσε η υπόθεση. Τον Αύγουστο η Βιολέτ πήγε σε έναν γιατρό και αυτός της διέγνωσε σύφιλη.  Αυτό δεν μπορούσε να μείνει κρυφό από τους γονείς της. Επειδή ο γιατρός ήταν και εραστής της, συμφώνησε ο ίδιος να διαβεβαιώσει τους γονείς της ότι η σύφιλη δεν προήλθε από σεξουαλική πράξη (τους ανέφερε ότι είναι ακόμα παρθένα), αλλά οφειλόταν σε γενετήσιους κληρονομικούς λόγους και θα έπρεπε και οι ίδιοι να λάβουν κάποια φαρμακευτική αγωγή. Αυτοί τον πίστεψαν. Η Βιολέτ είχε σκοπό όμως να αξιοποιήσει αυτό το ψέμα για να τους δηλητηριάσει. Στην αρχή αγόρασε ποντικοφάρμακο. Επειδή όμως διάβασε στην ετικέττα ότι προκαλεί φρικτούς πόνους αν καταποθεί, τελικά αγόρασε ένα βαρβιτουρικό-υπνωτικό, το βερονάλ. Πλαστογράφησε στη συνέχεια ένα σημείωμα του γιατρού που της διέγνωσε τη σύφιλη, σύμφωνα με το οποίο εκείνος, υποτίθεται, συνιστούσε το φάρμακο για τους πονοκεφάλους των γονέων της. Αυτοί δίσταζαν αρχικά. Η Βιολέτ τους ρώτησε ειρωνικά μήπως φοβούνται ότι θα τους δηλητηριάσει. Οι αντιρρήσεις κάμφθηκαν, τελικά το ήπιαν, πήγαν αμέσως στο κρεβάτι τους και εκεί έπεσαν σε κώμα. Ο πατέρας της που ήπιε όλη τη δόση πέθανε. Η μητέρα της, αντιθέτως, που είχε πιει μόνο το μισό (λόγω της άσχημης γεύσης του) επέζησε.

Η Βιολέτ, νομίζοντας νεκρούς τους γονείς της πήρε τα λεφτά που είχαν σπίτι (3.000 φράγκα) και έφυγε να ψωνίσει. Έμεινε δυο μέρες σε ξενοδοχείο (από τις 21 ως τις 23 Αυγούστου) όπου έκρυψε σε μια ντουλάπα και το ποντικοφάρμακο που τελικά δεν χρησιμοποίησε. Στη συνέχεια γύρισε, άνοιξε την παροχή γκαζιού και ειδοποίησε την πυροσβεστική. Κατέθεσε επιτόπου στην αστυνομία ότι οι γονείς της αυτοκτόνησαν λόγω οικονομικών προβλημάτων, και εξαφανίστηκε πάλι. Η αστυνομία ρωτώντας αργότερα τους γείτονες για ποιο λόγο να αυτοκτονούσαν οι Νοζιέρ, έπαιρνε την ίδια απάντηση: εξαιτίας της κόρης τους, με την οποία είχαν συνεχείς τσακωμούς, λόγω της έκλυτης κατ' αυτούς ζωής της. Ο επικεφαλής των ερευνών παρατήρησε επίσης ότι δεν υπήρχε εγγραφή στο σημειωματάριο για τα ψώνια που κρατούσε η μητέρα της για την 22α Αυγούστου, όπως και ότι η ποσότητα του γκαζιού που είχε ελευθερωθεί δεν ήταν αρκετή για να προκαλέσει ασφυξία. Κατόπιν όλων αυτών εξεδόθη ένταλμα σύλληψης για τη Βιολέτ Νοζιέρ.

Στις 28 Αυγούστου η Βιολέτ Νοζιέρ συνελήφθη σε έναν σταθμό του μετρό, μετά από κατάδοση ενός εραστή της με τον οποίο είχε ραντεβού. Στα κρατητήρια ομολόγησε και παραπέμφθηκε σε δίκη. Η υπεράσπισή της εντός του δικαστηρίου ήταν άνευρη: ο δικηγόρος της έφερε μάρτυρες να βεβαιώσουν ότι ήταν καλή μαθήτρια και ότι φιλοδοξούσε να γίνει μαθηματικός και ο ίδιος υποστήριξε ότι οι γονείς της έχουν μερίδιο ευθύνης για ό,τι έγινε που, αντί να την πιέζουν για  πάση θυσία σπουδές, θα έπρεπε πρώτα απ' όλα να της εξασφαλίσουν ηθικές αρχές. Η δε μητέρα της κατέθεσε για το πάθος της κόρης της για τον πλούτο και τα χρήματα. Κατέθεσε επίσης και ένα κίνητρο για τον φόνο: Θα κληρονομούσε 165.000 φράγκα, ποσό τεράστιο την εποχή εκείνη-το γνώριζε. Άλλες καταθέσεις τόνιζαν ότι έλεγε στους πάντες ψέμματα, ειδικά στους εραστές της για το ποια ήταν και ποια η κοινωνική της προέλευση. Όταν προχώρησε η ανάκριση και το αφήγημα της αυτοκτονίας κατέρρευσε οριστικά, η Νοζιέρ κατέθεσε στις 31 Αυγούστου ότι ο πατέρας της την κακοποιούσε σεξουαλικά εδώ και έξι χρόνια. Ανέφερε μάλιστα ότι ήταν έγγυος από εκείνον. Ο ανακριτής διέταξε αμέσως να την εξετάσουν, αλλά αποδείχτηκε ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν αληθές. Τότε ακριβώς έγινε ο χαμός στην κοινή γνώμη της Γαλλίας.

"Δεν ήταν μόνο μια πατροκτόνος και μια συφιλιάρικη πουτάνα, αλλά και  μια ξεδιάντροπη ψεύτρα" ήταν η ουσία των κειμένων του δεξιού και συντηρητικού Τύπου. Για τη Δεξιά, η Νοζιέρ ήταν η προσωποποιημένη απόδειξη της σήψης της κεντροαριστερής κυβέρνησης, της ίδιας της Γ' Γαλλικής Δημοκρατίας: Ήταν έκφυλη, σπάταλη, μισούσε την οικογένειά της και την ρωμαιοκαθολική εκκλησία, μισούσε την ίδια την κοινωνική της θέση. Ήταν η απόδειξη ότι η απουσία σεβασμού της κοινωνικής ιεραρχίας δημιουργεί χάος. Σε αυτά τα δημοσιεύματα συνέβαλε βέβαια και η αστυνομία, δίνοντας στον Τύπο (άσχετες με την υπόθεση) πληροφορίες για το πορνογραφικό και άλλο υλικό που βρέθηκε στην κατοχή της. Η διαπόμπευση που υπέστη δεν είχε προηγούμενο. Υπό την επήρρεια ενός τέτοιου κλίματος, εκατοντάδες γράμματα από πολίτες ταχυδρομούνταν στον ανακριτή δικαστή ζητώντας τη θανατική καταδίκη της Βιολέτ Νοζιέρ. Όμως ταχυδρομούνταν και γράμματα στα οποία γυναίκες ανέφεραν τη δική τους σεξουαλική κακοποίηση, ζητώντας επιείκια. Η δίκη άνοιξε ένα θέμα-ταμπού της κοινωνίας.

"λ'Ουμανιτέ" ("Η Ανθρωπότης")
-η εφημερίδα της ΚΕ του ΓΚΚ

Θέση πήρε και η "Humanitè", η εφημερίδα του Γαλλικού ΚΚ (PCF). Δεν υπερασπίστηκε την Βιολέτ, ούτε όμως την καταδίκασε. Έστρεψε την κουβέντα αλλού: Επιτέθηκε στους δεξιούς μεσοαστούς που διέφθειραν ένα ανεξάρτητο κορίτσι της εργατικής τάξης, στον ίδιο τον τρόπο ζωής της μπουρζουαζίας. Σε ένα σχετικό άρθρο της αναφέρει χαρακτηριστικά:

[...] Θαμώνας των καφέ του Καρτιέ Λατέν, αυτή η κόρη εντίμων εργατών, που έδωσαν το αίμα τους για να τη σπουδάσουν στο Λύκειο Φενελόν, σύντομα έχασε κάθε αίσθηση ηθικής σ’ αυτό τον ιδιαίτερο υπόκοσμο, τον φτιαγμένο από προαγωγούς και νεαρούς άσωτους αστούς που συνωθούνται κυρίως στα μαγαζιά της «συνοικίας των σπουδών»… Δεν ανεχόταν πλέον τη μετριοπαθή ζωή αυτών που τη μεγάλωσαν. Έχει αρχίσει συστηματικά χορό. Θέλει χρήμα. Και ίσως υπάρχει κάποιος πίσω της, που τη σπρώχνει να το πάρει. Μια απαίσια απεικόνιση παρακμής, η γυναίκα αυτή είναι πάνω απ’ όλα προϊόν ενός καθεστώτος εκμετάλλευσης, όπου το χρήμα βρίσκεται στα χέρια παρασίτων που σέρνουν όλες τις Βιολέτ Νοζιέρ του κόσμου μέσα απ’ τη σαπίλα τους, για να τις κάνουν πόρνες και εγκληματίες. [...]

Ορισμένοι καλλιτέχνες του ΓΚΚ διαφοροποιήθηκαν από την επίσημη άποψη, όπως οι συγγραφείς Jean Pidault και Maurice-Ivan Sicard, οι οποίοι το φθινόπωρο του '33 έγραψαν ένα ολόκληρο μικρό βιβλίο όπου υποστήριζαν την Βιολέτ Νοζιέρ, καθώς και ότι έλεγε αλήθεια. Ανέφεραν ότι η ευθύνη βρίσκεται στους "νταβατζήδες" και "παιδεραστές"-μέλη της ανώτερης τάξης, καθώς και ότι το δικαστήριο τής όρισε- επίτηδες- ως υπερασπιστή έναν χασοδίκη, τον Ανρί Ζερώ, αυτόν που δεν απέτρεψε έναν χρόνο πριν από τον θάνατο στη γκιλοτίνα τον (εμφανώς διαταραγμένο) εκτελεστή του προέδρου της δημοκρατίας Πωλ Ντουμέρ. Η αντιπαράθεση άρχισε να αγγίζει θέματα της ζωής της Νοζιέρ, όπως τον αυτάρεσκο κονφορμισμό, την απορρόφηση η μη στην οικογένεια, τις προσωπικές φιλοδοξίες, τις πατριαρχικές δομές της οικογένειας, την σεξουαλική κακοποίηση εντός αυτής. Όμως αυτοί που έδωσαν άλλο τόνο στην αντιπαράθεση, πάλι καλλιτέχνες με κάποια σύνδεση οι περισσότεροι με το ΓΚΚ, ήταν οι σουρρεαλιστές. Εξεγέρθηκαν κόντρα στο ηθικοπλαστικό κήρυγμα, τον συντηρητισμό της Δεξιάς και τον κανιβαλισμό του δεξιού Τύπου, παίρνοντας μια ακραία θέση υπεράσπισης όλων των πράξεων της Βιολέτ.

Το εξώφυλλο του λευκώματος

Στα πλαίσια αυτής, ο Λουί Αραγκόν γράφει ένα άρθρο στη "Humanitè", στο οποίο την παρουσιάζει ως θύμα της πατριαρχίας. Ο Αντρέ Μπρετόν πείθει άλλους δεκαπέντε σουρρεαλιστές καλλιτέχνες να γράψουν ποιήματα (σ.σ. όπως αυτό που μετέφρασα από τα αγγλικά στην αρχή του άρθρου) ή να ζωγραφίσουν σκίτσα για τη Βιολέτ. Το λεύκωμα εκδόθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 1933. Σύμφωνα με αυτούς, η σεξουαλική ζωή της δεκαοκτάχρονης και η επιθυμία της να υπερβεί τις πιέσεις των γονέων σε αυτό το αστικό μοντέλλο οικογένειας έδειχνε χειραφέτηση. Δέχτηκαν ως αληθινή την κατηγορία που εκείνη απηύθηνε στον νεκρό πατέρα της (ότι την κακοποιούσε) και έτσι την χαρακτήρισαν ως θύμα και όχι θύτη. Παρεμπιπτόντως, και ο επιθεωρητής Μαρσέλ Γκιγιώμ δήλωσε ότι, μετά από όσα άκουσε στην ανάκριση και τις λεπτομέρειες που η ίδια της έδωσε (πχ για το υφασμάτινο προφυλακτικό που είπε ότι χρησιμοποιούσε ο πατέρας της), θεωρεί πως ο Ζαν Μπατίστ Νοζιέρ πράγματι την κακοποιούσε. Η υπόθεση θα μπορούσε να είναι μια νέα υπόθεση Ντρέυφους, με την έννοια ότι υπερέβαινε τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν και το σύστημα έκανε ολομέτωπη επίθεση εναντίον ενός αθώου. Στο μεταξύ, ο Τύπος άρχισε να παίρνει σβάρνα τα πάντα: επιτίθεται και στους φοιτητές για την ζωή, έξω από τα χρηστά ήθη, που κάνουν: χύνει ρατσιστικό δηλητήριο, αναφέροντας ότι η Νοζιέρ έκανε παρέα με "αράπηδες" μουσικούς και γκαρσόνια. Το πράγμα είχε φτάσει σε ανοικτή σύγκρουση, σε μια περίοδο που ο φασισμός σήκωνε κεφάλι και στην Γαλλία.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 ξεσπάνε ταραχές στην Πλας ντε λα Κονκόρντ του Παρισίου. Φασιστικές οργανώσεις κάνουν απόπειρα μαζικής εισβολής στο προεδρικό μέγαρο και ανατροπής της κυβέρνησης, με αφορμή ένα σκάνδαλο διαφθοράς. Η αστυνομία ανοίγει πυρ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 15 διαδηλωτές. Το ΓΚΚ αρχίζει να παίρνει στα σοβαρά την φασιστική απειλή και καλεί σε γενική απεργία και συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου με τους σοσιαλιστές, σύμφωνα και με τις κατευθύνσεις της Τρίτης Διεθνούς. Στο θέμα της Νοζιέρ δεν πήρε ξεκάθαρη στάση, γιατί δεν μπορούσε· οι προλεταριακές μάζες που το ακολουθούσαν ζούσαν σε οικογένειες παρόμοιες με την οικογένεια της Βιολέτ (πατέρας-άρχοντας). Όμως έδωσε χώρο και πολιτική κάλυψη σε αυτούς που μπορούσαν να εξαπολύσουν ανεμπόδιστα τους μύδρους τους στο σύστημα αξιών του γαλλικού καπιταλισμού.

Στις 10 Οκτώβρη 1934 ξεκινάει η δίκη της.  Την πρώτη ημέρα παρουσιάζονται οι μάρτυρες και αναλύονται ο χαρακτήρας της Νοζιέρ, οι συνθήκες του εγκλήματος, το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον της. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το δικαστήριο δεν κάλεσε τον επιθεωρητή Γκιγιώμ να καταθέσει, αυτόν δηλαδή που διεξήγαγε όλην την έρευνα (πλην της ανάκρισης στη φυλακή). Ο Γκιγιώμ, όπως αναφέρθηκε, θεωρούσε αληθινή την υπόθεση των βιασμών της Βιολέτ από τον πατέρα της. Την επόμενη μέρα κατέθεσε η μητέρα της, ο εραστής που είχε την περίοδο εκείνη και διάφοροι φίλοι και συμμαθητές. Ο υπερασπιστής της Νοζιέρ επιχείρησε να εισάγει ως υπερασπιστική γραμμή ότι ήταν διαταραγμένη και ότι ίσως είχε το ακαταλόγιστο η πελάτισσά του, όμως το δικαστήριο την απέρριψε βίαια. Στις 12 Οκτώβρη ξεκινάει την αγόρευση του ο εισαγγελέας χωρίς να αναφερθεί στις αιμομικτικές σεξουαλικές κακοποιήσεις. Το κίνητρο για αυτόν ήταν τα 165.000 φράγκα που θα κληρονομούσε όταν οι γονείς της θα πέθαιναν. Προτείνει την εσχάτη των ποινών. Μετά από λίγη ώρα το δικαστήριο δίνει την απόφαση:
"Η Βιολέτ Νοζιέρ καταδικάζεται σε θάνατο. Η εκτέλεση θα γίνει δημόσια, σε μια πλατεία. Η καταδικασθείσα θα είναι ξυπόλητη με έναν χιτώνα και ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει το πρόσωπό της. Θα παρουσιαστεί στην γκιλοτίνα, ένας δικαστικός θα αναγνώσει την απόφαση του δικαστηρίου και μετά θα εκτελεστεί."

Η απόφαση ήταν αναμενόμενη. Η γυναίκα αυτή τα έβαλε με όλα τα χρηστά ήθη της κοινωνίας. Καμία γυναίκα δεν είχε καρατομηθεί εδώ και πενήντα χρόνια. Και η έφεσή της απορρίφτηκε μετά από δυο μήνες. Όμως, η υπεράσπιση που έτυχε από τη γαλλική Αριστερά και τους σουρρεαλιστές και άλλους καλλιτέχνες, ήταν αρκετή για να σκορπιστούν σοβαρές αμφιβολίες στην κοινή γνώμη για την ενοχή της, μα κυρίως για να συζητηθεί το θέμα της κακοποίησης γυναικών και της πατριαρχίας. Κατά έναν τρόπο η Βιολέτ Νοζιέρ κέρδισε τη δίκη (και επειδή η ίδια δεν εκτελέστηκε ή πέθανε στη φυλακή τελικά). Η περίπτωσή της ήταν μια προβολή από το μέλλον. Ένα μέλλον που εκείνη την στιγμή κατεστάλη από το κράτος (ως αποτέλεσμα και της βιαιότητας της πράξης της), αλλά αργότερα, ακριβώς την περίοδο που η Βιολέτ Νοζιέρ αποκαταστάθηκε επίσημα από το γαλλικό κράτος, οι νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και για αιτήματα ισότητας των δυο φύλων. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της δίκης αποφασίστηκε έξω από τα δικαστήρια, από την ολομέτωπη αντεπίθεση που έκαναν οι προοδευτικοί κύκλοι και οργανώσεις της Γαλλίας: Την παραμονή των Χριστουγέννων του ίδιου χρόνου, η ποινή της μετατρέπεται σε ισόβια (καταναγκαστικά έργα). Στη φυλακή μετατρέπεται σε πιστή καθολική και το 1945 αποφυλακίζεται. Συγκατοικεί με την μάνα της, η οποία στο μεταξύ την έχει συγχωρέσει. Παντρεύεται και κάνει τρία παιδιά. Το 1963 το γαλλικό κράτος την αποκαθιστά νομικά. Το 1966 πεθαίνει σε ηλικία μόλις 51 χρονών. Δυο κόσμοι συγκρούστηκαν στο πρόσωπο μιας δύστυχης κοπέλας. Η ίδια δεν άντεξε το φορτίο, δεν ιδεολογικοποίησε την πράξη της, όμως το έκαναν άλλοι ώστε να πετύχουν το άνοιγμα του ζητήματος της πατριαρχίας. Πρόωρα, αλλά το πέτυχαν.

Ο Αντόνιο Γκράμσι έγραψε το 1934 (για τον ταιηλορισμό):

"Στη μεταπολεμική περίοδο υπήρξε μια κρίση ηθών πρωτάκουστης έκτασης και βάθους, αλλά εκδηλώθηκε ενάντια σε μια μορφή εξαναγκασμού που δεν επιβλήθηκε για να δημιουργήσει συνήθειες σύμφωνα με μια νέα μορφή εργασίας, αλλά από την ανάγκη που αντικρούστηκε σαν μεταβατική, της πολεμικής ζωής και της ζωής των χαρακωμάτων. Η πίεση αυτή καταπίεσε ειδικά τα σεξουαλικά ένστικτα και τα φυσιολογικά σε μεγάλες μάζες νέων και η κρίση που ξέσπασε τη στιγμή της επιστροφής στην κανονική ζωή έγινε ακόμα βιαιότερη από την εξόντωση τόσων αρσενικών και από μια μόνιμη ανισορροπία στην αριθμητική σχέση ανάμεσα στα άτομα των δυο φύλων.

Οι θεσμοί που συνδέονταν με την σεξουαλική ζωή δέχτηκαν ένα ισχυρό τράνταγμα και στο σεξουαλικό πρόβλημα αναπτύχθηκαν νέες μορφές φωτισμένης ουτοπίας. Η κρίση στάθηκε (και συνεχίζεται ακόμα) πιο βίαιη από το γεγονός πως έθιξε όλα τα στρώματα του πληθυσμού και συγκρούστηκε με την αναγκαιότητα νέων μεθόδων εργασίας που όμως στο μεταξύ επιβάλλονταν (ταιηλορισμός και ορθολογικοποίηση).

Αυτές οι νέες μέθοδες απαιτούν μια άκαμπτη πειθαρχία των σεξουαλικών ενστίκτων (του νευρικού συστήματος), δηλαδή μια ισχυροποίηση της "οικογένειας" με την πλατιά έννοια (κι όχι αυτή ή εκείνη τη μορφή του οικογενειακού συστήματος) και τη ρύθμιση και σταθερότητα των σεξουαλικών σχέσεων.

Πρέπει να επιμείνουμε στο γεγονός πως στο σεξουαλικό πεδίο ο μεγαλύτερος ιδεολογικός παράγοντας διαφθοράς και "οπισθοδρομικότητας" είναι η δήθεν φωτισμένη και ελευθεριακή αντίληψη που προσιδιάζει στις τάξεις που δεν συνδέονται στενά με την παραγωγική εργασία και από τις τάξεις αυτές μεταδίδεται και στις εργαζόμενες τάξεις."

Αντόνιο Γκράμσι "Τετράδιο 22" εκδ.Α/συνέχεια σελ.67

Χρονολόγιο:
11/1/1915: Γεννήθηκε η Βιολέτ Νοζιέρ
23/3/1933: Αποπειράται να δολοφονήσει τους γονείς της.
21/8/1933: Αποπειράθηκε εκ νέου να δολοφονήσει τους γονείς της. Δολοφονεί τον πατέρα της.
23/8/1933: Καταγγέλλει την "αυτοκτονία" των γονέων της.
28/8/1933: Συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται.
10/10/1934: Ξεκινάει η δίκη της.
13/10/1934: Καταδικάζεται σε θάνατο.
24/12/1934: Η ποινή της μετατρέπεται σε ισόβια καταναγκαστικά έργα.
6/8/1942: Η ποινή της μετατρέπεται σε δωδεκαετή κάθειρξη.
29/8/1945: Παίρνει χάρη και αποφυλακίζεται.
13/3/1963: Αποκαθίσταται από το γαλλικό κράτος.
26/10/1966: Πεθαίνει στη Γαλλία.

Προηγούμενο Μικρό της Ιστορίας: Χ ➽Η μπαλαρίνα που έκρυβε τον Πρόεδρο Γκονζάλο

Βιβλιογραφία:
-https://sites.psu.edu/jskewesengl15020/2014/11/13/violette-noziere/
-http://literarytrebuchet.blogspot.com/2015/09/a-crime-most-scandalous-violette.html?m=1
-https://www.nytimes.com/2011/06/05/books/review/book-review-violette-noziere-by-sarah-maza.html
-https://www.h-france.net/vol18reviews/vol18no139zdatny.pdf
-https://books.google.gr/books?id=XakwDwAAQBAJ&pg=PA221&lpg=PA221&dq=violette+noziere+communists&source=bl&ots=5Lml3MAs0Q&sig=NmgKmVkJ2Ucv4DVSwTJYdvVdgco&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjR9p_s2OzeAhWLKMAKHb2sB3cQ6AEwCXoECAMQAQ#v=onepage&q=violette%20noziere%20communists&f=false
-https://books.google.gr/books?id=FBwOtJm1fxcC&pg=PA199&lpg=PA199&dq=violette+noziere+communists&source=bl&ots=p33BiaT2Ph&sig=mFVvb2oR2hEy5rX4X_wGq0PlGVA&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjt6cDH7uzeAhULLMAKHQnPBVE4ChDoATAKegQIBhAB#v=onepage&q=violette%20noziere%20communists&f=false
-https://books.google.gr/books?id=FAWFAgAAQBAJ&pg=PA63&lpg=PA63&dq=violette+noziere+communists&source=bl&ots=mrXKvLLM-R&sig=ZUIaZKvXi42lmgHeTZNHjJx2QFY&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjt6cDH7uzeAhULLMAKHQnPBVE4ChDoATAMegQICBAB#v=onepage&q=violette%20noziere%20communists&f=false
-https://fr.wikipedia.org/wiki/Violette_Nozi%C3%A8re
-http://murderpedia.org/female.N/n/noziere-violette-photos-2.htm