#44 Επέτειος κουβανέζικης Επανάστασης

 Επέτειος κουβανέζικης επανάστασης

Του "Ιδεογράφου"

Σαν σήμερα, 1/1/1959, ο δικτάτορας Φουλγκένσιο Μπατίστα εγκατέλειπε την χώρα για το Μαϊάμι των ΗΠΑ, μαζί με όλο τον χρυσό, και οι αντάρτες έμπαιναν στην Αβάνα. Ελάχιστοι εκείνη την στιγμή μπορούσαν να προβλέψουν πόσο τεράστιο αντίκτυπο θα είχε αυτό το γεγονός, όχι μόνο στην κουβανέζικη ή γενικότερα λατινοαμερικάνικη πολιτική σκηνή, αλλά και στην παγκόσμια. Για αυτό και οι ρεπόρτερ των αμερικάνικων ΜΜΕ αφιέρωναν αμήχανα πρωτοσέλιδα (φώτο) και άρθρα για τον Κάστρο. Ήταν "καλός"; ήταν "κακός" (δηλαδή "κόκκινος"); Αναγνώρισαν πρώτοι (εκεί είναι η ειρωνεία) το επαναστατικό καθεστώς αυτοί που ένα μόλις χρόνο μετά έγιναν οι χειρότεροι πολέμιοί του, που το κυνήγησαν και κυνηγούν ανελέητα. Γιατί αυτό που έκανε η Κούβα ήταν αδιανόητο: βγήκε από το στόμα του λύκου και όχι απλώς βγήκε, αλλά άρχισε να του πετάει και πέτρες.

Τα επιτεύγματα είναι τεράστια για τα δεδομένα της χώρας. Για το τί ήταν και τι είναι τώρα, σε σχέση και με την μοίρα των άλλων λατινοαμερικάνικων χωρών που παρέμειναν υπό τον ζυγό του ιμπεριαλισμού. 

Πολλοί πιστεύουν ότι όλα αυτά συνέβησαν χάρη στην προσωπικότητα του Φιντέλ. Σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο αυτή, κάτι που το βλέπει κανείς και στις άπειρες συνεντεύξεις και λόγους που έβγαλε: εξηγούσε τα πάντα στους ακροατές του, αναλυτικά και πολιτικά. Το σοσιαλιστικό καθεστώς βασιζόταν στην πολιτικοποίηση των ανθρώπων και όχι στην αποπολιτικοποίηση, όπως συμβαίνει στην δική μας χώρα, για παράδειγμα.

Το στίγμα στη διεθνή πολιτική ήταν ο διεθνισμός και όχι ο εθνικισμός, με αυτά τα ιδανικά γαλουχείται ακόμα και σήμερα ο κουβανέζικος λαός, για αυτό και πάντα βρίσκονταν εθελοντές, είτε για να δουλέψουν είτε για να πολεμήσουν για κάποιον άλλον λαό. Εθελοντές πχ υπάρχουν και στις καπιταλιστικές χώρες: είναι ο τάδε, ο τάδε και ο τάδε, συνήθως αντίθετοι κιόλας με το καθεστώς της χώρας τους. Στην περίπτωση της Κούβας είναι ανώνυμοι. Εκπροσωπούν τον λαό της Κούβας. Είναι οι "κουβανοί γιατροί". 

Όμως το επαναστατικό καθεστώς αποκατέστησε και την εθνική υπερηφάνεια των πολιτών της, τον υγιή πατριωτισμό, κινητήριο μοχλό για πολλές από τις αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν. Οι αντίπαλοί του δεν μπορούσαν να βρουν καμία εσωτερική ιστορική αναφορά (όλοι αχυράνθρωποι και ανδρείκελα ήταν όσοι κυβέρνησαν -τουλάχιστον- κατά τον 20ο αιώνα), πλην από μια ξένη κυβέρνηση, αυτή των ΗΠΑ. Όλες οι μεγάλες πατριωτικές μορφές αναφοράς, ο Χοσέ Μαρτί, ο Σιμόν Μπολιβάρ γενικά,  ήταν στο πνεύμα της Επανάστασης. 

Τα λάθη που έγιναν κατά την προσπάθεια οικοδόμησης σοσιαλισμού ήταν επίσης μεγάλα. Ήταν σε έναν βαθμό αναπόφευκτο για μια χώρα που δεν ήταν τίποτα πριν, τίποτα απολύτως, το "μπουρδέλο" (έτσι ονομάστηκε) των γιάνκηδων που παρήγαγε και τη ζάχαρη και τα πούρα τους. Σήμερα όμως γνωστή σε όλον τον κόσμο. 

Ακόμα ενοχλεί η Κούβα ως κρατική οντότητα, αλλά και ως ιστορικό-πολιτικό παράδειγμα. Όμως ασκεί πάντα γοητεία ακόμα και σε αυτούς που δεν μοιράζονται τίποτα με την ιδεολογία του καθεστώτος, πλην βέβαια των σκληροπυρηνικών που βρίζουν την προσπάθεια αυτού του λατινοαμερικάνικου λαού για πρόοδο, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.