#41 Πρόσωπα: Ντιέγκο Μαραντόνα

 Ντιέγκο Μαραντόνα

Ντιέγκο-Φιντέλ-Ούγκο

Του "Ιδεογράφου"

Γιατί αυτός ο ποδοσφαιριστής στήριξε τους "καταραμένους", γιατί ήταν με τον αδύναμο ενώ ο Πελέ πχ νταραβεριζόταν με χουντικούς (έγλειφε ασύστολα) και οι πιο σύγχρονοι παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστές (Μέσσι, Ρονάλντο) είναι σαν μικρά παιδιά στην κοινωνική συνειδητοποίηση;

Νομίζω η απάντηση επειδή καταγόταν από φτωχή οικογένεια δεν είναι επαρκής: και ο Πελέ, αλλά και πολλοί άλλοι, ξεκίνησαν απόκληροι. Έζησε σε μια πολύ σκληρή δικτατορία, του Βιντέλα, αλλά και όλοι οι λατινοαμερικάνοι παικταράδες συναντούσαν κάποια δικτατορία στα χρόνια που έπαιζαν εκεί. Δεν πέρασε από πανεπιστήμιο, τα οποία συγκέντρωναν προοδευτικές και ανατρεπτικές ιδέες, όπως ο βραζιλιάνος Σόκρατες, που επίσης ήταν με τους αδύναμους και τους φτωχούς. Ίσως καθοριστικό ήταν ότι το σύστημα τον απέβαλλε και πολύ ατιμωτικά, αλλά ο Μαραντόνα είχε και πριν ιδιαίτερο αίσθημα αλληλεγγύης. Και επίσης δεν πήγαινε πάντα με τα νερά των αφεντικών του. Ίσως μέρος της γοητείας του να ήταν και αυτή: όπως οι αμυντικοί δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν, ούτε ο κόσμος, εμείς, μπορούσαμε να κατανοήσουμε το πως διαμορφώθηκε αυτός η σπουδαία πολύπλευρη και με μεγάλες αντιφάσεις προσωπικότητα του ποδοσφαίρου. Ο συνδυασμός ταλέντου και προσωπικότητας ήταν εκρηκτικός.

"Με στέλνει ο Πιέτρο"

Ο Μαραντόνα έφτιαξε τον θρύλο του την περίοδο που έπαιξε στην Νάπολι. Ήταν η περίοδος που κατέκτησε και το Μούντιαλ στο Μεξικό το 1986, Η Νάπολι τον αγόρασε από την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1984 έναντι ποσού-ρεκόρ για την εποχή. Του προσέφερε εφταετές συμβόλαιο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Μαραντόνα οδήγησε την μετριότατη ομάδα που έπαιζε σε δυο σκουντέττι (πρωταθλήματα), ένα κύπελλο Ιταλίας και ένα κύπελλο Ουέφα. Πριν, η ομάδα αυτή δεν είχε πάρει κανένα πρωτάθλημα.

Στην Νάπολι έπαιζε και ένας άσημος ιταλός παίκτης, ο Πιέτρο Πουτζόνε, ο οποίος καταγόταν από μια μικρή πόλη κοντά στη Νάπολη, την Ατσέρρα. Ο πατέρας ενός παιδιού που έπρεπε να κάνει εγχείριση στη Γαλλία και δεν διέθετε τα χρήματα για να το κάνει, πήγε και τον βρήκε και του ζήτησε να μεσολαβήσει ώστε να κλειστεί από τους παίκτες της Νάπολι ένα φιλικό φιλανθρωπικού σκοπού με αντίπαλο την τοπική ερασιτεχνική ομάδα για τον γιό του. Ο Μαραντόνα και οι συμπαίκτες του δέχτηκαν, όμως ο πρόεδρος της ομάδας, ο Κοράντο Φερλαΐνο, αρνήθηκε. "Θα παίξουμε, δεν το συζητάμε", είπε ο Μαραντόνα στους συμπαίκτες του και πράγματι πήγαν. Ήταν Γενάρης του 1985. Πριν όμως έπρεπε ο Ντιεγκίτο να ξεπεράσει και την άρνηση της εταιρίας στην οποία είχε ασφαλίσει τα πόδια του σε περίπτωση τραυματισμού. “Che si fottessero i Lloyd di Londra. Questa partita si deve giocare per quel bambino” , "Να πάνε να γαμηθούν οι Λλόυντς του Λονδίνου. Αυτό το ματς πρέπει να γίνει για 'κείνο το παιδί", ήταν οι λέξεις του. Πλήρωσε λοιπόν ο ίδιος την ρήτρα σπασίματος του συμβολαίου, 12.000.000 ιταλικές λίρες, και πλέον όλα ήταν έτοιμα.

Οι παίκτες της Νάπολι πήγαν λοιπόν στο γήπεδο, το οποίο ήταν μια λασπουριά, όλο λακκούβες, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα δίπλα στον αγωνιστικό χώρο και οπαδούς μέχρι και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μια και οι κερκίδες ή τα γύρω μπαλκόνια των φτωχών πολυκατοικιών ήταν φίσκα. Οι συνθήκες ήταν άθλιες. Αποδυτήρια δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως ο απέραντος ενθουσιασμός και θαυμασμός του κόσμου για τον τεράστιο αυτόν παίχτη που επισκέφτηκε την άγνωστη πόλη τους, κόντρα σε διοίκηση και εταιρίες, για να παίξει για ένα παιδί, με κίνδυνο να χτυπήσει (ακόμα και ανεπανόρθωτα) σε τέτοιον αγωνιστικό χώρο. Ο Μαραντόνα έπεσε σε λάσπες, ντρίπλαρε, μοίρασε παιχνίδι, έβαλε γκολ, πανηγύριζε, έπαιξε με σεβασμό για τον σκοπό του παιχνιδιού. Του φέρνανε οι μπαμπάδες τα αγόρια τους να τον φιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του. Όλα πήγαν καλά. Το παιδί εγχειρίστηκε με τα λεφτά που μαζεύτηκαν (20.000.000 λίρες).

Αυτός ήταν ο Μαραντόνα.

πηγές:

vesuviolive.it/sport/calcio-napoli/311721-maradona-bimbo-malato-acerra/

https://www.avvenire.it/agora/pagine/e-maradona-diceva-mi-manda-puzone